Juan komt op de fiets naar de grens tussen de VS en Mexico…
… met twee grote tassen over zijn schouders.
De bewaker houdt hem tegen en zegt: “Wat zit er in die tassen?”
“Zand,” antwoordt Juan.
De bewaker zegt: “Dat zullen we nog wel eens zien. Ga van de fiets af.”
De bewaker pakt de tassen en haalt ze uit elkaar; hij haalt ze leeg en vindt er niets anders in dan zand. Hij houdt Juan een nacht vast en laat het zand analyseren, alleen om te ontdekken dat er niets anders dan puur zand in de zakken zit. De bewaker laat Juan vrij, doet het zand in nieuwe zakken, hijst ze op de schouders van de man en laat hem de grens oversteken.
Een week later gebeurt hetzelfde.
De bewaker vraagt: “Wat heb je bij je?”
“Zand,” zegt Juan.
De bewaker doet zijn grondige onderzoek en ontdekt dat de zakken niets anders dan zand bevatten. Hij geeft het zand terug aan Juan, en Juan steekt de grens over op de fiets.
Deze opeenvolging van gebeurtenissen herhaalt zich elke dag gedurende 3 jaar.
Uiteindelijk komt Juan op een dag niet opdagen en komt de bewaker hem toevallig tegen in een Cantina in Mexico. “Hé maatje,” zegt de bewaker, “ik weet dat je iets smokkelt. Ik word er gek van. Het is het enige waar ik aan denk en ik kan niet slapen. Even tussen jou en mij, wat smokkel je?”
Juan nipt van zijn corona en zegt: “Fietsen.”
